Όλοι μας σήμερα παρακολουθούμε να συμβαίνουν γύρω μας αρκετά τρελά εως παρανοϊκά γεγονότα και καταστάσεις που λίγο ως πολύ έγιναν η μάστιγα της εποχής μας. Βιώνουμε καθημερινά την ‘‘μόδα’’ της Αλαζονείας και της Απληστίας των εξουσιών, αλλά και την ανοχή και υποταγή του λαού. Οι ψυχές μας μοιάζουν να είναι αιχμάλωτες στα κρατητήρια της αποχαύνωσης ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που οι έξοδοι κινδύνου σε οδηγούν σε ακόμη πιο σκοτεινά και επικίνδυνα δωμάτια που τελειωμό δεν έχουν. Ένα πολιτικό σύστημα που μοιάζει με ψυχιατρείο μέσα στο οποίο τα κόμματα έχουν κλειδαμπαρώσει τη Δημοκρατία σε ένα δωμάτιο 2Χ2 μέτρα φορώντας της όπως συνηθίζεται σε τέτοιους χώρους ένα κατάλευκο ζουρλομανδύα με σκοπό να περιορίσουν τις κινήσεις τις. Δηλαδή να μπορούν με άνεση να την ελέγχουν καλύτερα και να την χρησιμοποιούν όπως και όταν βολεύει τα κομματικά και ατομικά τους συμφέροντα. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Τι δουλειά έχει η Δημοκρατία να είναι εσώκλειστη στους τέσσερεις τοίχους ενός παγερού και αφιλόξενου ψυχιατρείου? Εκεί είναι η θέση της ή θα έπρεπε να βασιλεύει κάπου αλλού? Όπως για παράδειγμα σε κάποιο ιερό χώρο ή σε ένα ναό. Ας πούμε, στο δικό της ναό! Το ναό της Δημοκρατίας μήπως?
Ας δούμε όμως πιο απλά τα πράγματα. Ο ναός καταρχήν είναι ένας ιερός χώρος. Η Δημοκρατία είναι η εξουσία του λαού και η βουλή είναι ο ναός της Δημοκρατίας ή έτσι θα έπρεπε να είναι. Οι βουλευτές τώρα τι ακριβώς πρεσβεύουν? Οι βουλευτές είναι οι αντιπρόσωποι του λαού δηλαδή οι υπηρέτες του. Έτσι είναι όμως στη πραγματικότητα? Προφανώς όχι. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ακόμα και το πιο φανατικό κομματικό μέλος. Ειδικά αυτοί το έχουν εμπεδώσει καλύτερα από όλους.
Δυστυχώς οι βουλευτές στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι φρεσκοσιδερωμένα πανάκριβά κοστούμια και λαμπερά ταγεράκια, άδεια όμως περιεχομένου από ανθρωπιά και ευαισθησία. Νομοθετούν στοχευμένα ως επί το πλείστων για τα εξυπηρετήσουν τα κομματικά και ιδιωτικά συμφέροντα τους και δεν έχουν καμία έγνοια και ανησυχία για το λαό και τα προβλήματα του που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν. Μάλιστα αρκετές φορές οι αποφάσεις τους είναι ενάντια στα συμφέροντα των πολιτών καταπατώντας και καταργώντας στοιχειώδη ανθρωπινά δικαιώματα. Δικαιώματα τα οποία θα έπρεπε να τα υπερασπίζονται νυχθημερόν και με ακόρεστο ζήλο. Και όλα αυτά επειδή ακριβώς από υπηρέτες του λαού έχουν μεταλλαχθεί σε άρχοντες του με χρυσές κορόνες και επίχρυσα μανικετόκουμπα.
Στην εποχή που ζούμε οι λέξεις όπως και πολλά αλλά πράγματα έχουν χάσει την σημασία τους και την ουσία τους. Ο απατεώνας γίνεται ήρωας και ο έντιμος θεωρείτε βλάκας ( για να μην πω και κανένα πιο βαρύ χαρακτηρισμό ). Οι θεσμοί απαξιώνονται και η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί με πολλούς τάχα πιστευτούς τρόπους με τη χρήση του εξελιγμένου πλέον μάρκετινγκ της πολιτικής των κομμάτων καταπώς βολεύει αυτόν που τη λέει. Η Δημοκρατία όμως εξακολουθεί να βγάζει κραυγές αγωνίας απόγνωσης και αγανάκτησης από το υγρό και ψυχρό δωμάτιο του ψυχιατρείου κάθε φορά που ένας κομματικός βουλευτής λαϊκίζει, μιλά κορακίστικα η με ξύλινη παγερή γλώσσα για να αποφύγει την ευθύνη να ομολογήσει την απραξία του η την κακή διαχείριση της εξουσίας που ο πολίτης του εμπιστεύτηκε με την ψήφο του.
Η κομματοκρατία χρεοκόπησε και το κομματικό κατεστημένο άρχισε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Τα κόμματα μοιάζουν σαν λαβωμένα θηρία που προσπαθούν σπασμωδικά να σώσουν ότι μπορούν. Η προσπάθεια τους βεβαίως από εκλογές σε εκλογές δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου. Η συνταγή της ξανά ζεσταμένης ψαρόσουπας είναι πάντα η ίδια. Κούφιες υποσχέσεις, ψεύτικοι τηλεοπτικοί καυγάδες και αλληλοκατηγορίες με στόχο το μάζεμα ψηφοφόρων στις κομματικές μάντρες. Επίσης η γνωστή πασαρέλα υποψήφιων διάφορων χρωμάτων και αρωμάτων όπως αριστίνδην και άριστοι των αρίστων, διάσημοι κάθε λογής και πάστας και ονόματα κράχτες είναι μερικά από τα φτηνά τεχνάσματα των επικοινωνιολόγων των κομμάτων που χρησιμοποιούνται σε κάθε κομματική προεκλογική εκστρατεία που «σέβεται» τον εαυτό της.
Από την άλλη Ο ναός της Δημοκρατίας ζητά δια καώς πίσω την Βασίλισσα του. Θέλει να αποτινάξει από τα βουλευτικά έδρανα την υποκρισία το ψέμα τα σκάνδαλα τις απατεωνιές και την κοροϊδία. Ο ναός της Δημοκρατίας πρώτα και πάνω από όλα ανήκει στο λαό και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τον βεβηλώνει και να το εκμεταλλεύεται κατά το δοκούν σαν είναι το αμπέλι του παππού του. Ήρθε η ώρα την μαζικής αφύπνισης. Είναι η στιγμή να αφαιρέσουμε το ζουρλομανδύα από την Δημοκρατία, να την απελευθερώσουμε από τα δεσμά του κατεστημένου να της φορέσουμε το στέμμα της λαϊκής θέλησης και να την οδηγήσουμε στη φυσική της θέση. Η βουλή και κατ’ επέκταση η Δημοκρατία έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από ανεξάρτητους και ακομμάτιστους βουλευτές. Έχει ανάγκη από εντίμους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Έχει ανάγκη από ενεργούς πολίτες βγαλμένους από τα σπλάχνα της κοινωνίας και όχι από την Ελίτ της γκλαμουριάς. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να είναι οι υπηρέτες του λαού.
Στις βουλευτικές εκλογές του Μάιου η δική σου στάση είναι καθοριστική και μπορεί
να βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό για να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Πέραν τούτου δεν είσαι ούτε υποχρεωμένος να κάνεις κάτι. Μπορείς να βλέπεις απαθείς την ζωή να οδεύει κατά διαόλου. Μπορείς ακόμα αν το επιθυμείς να συνεχίσεις να στηρίζεις το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το αποτελούν. Μπορείς όμως αν θέλεις να προβληματιστείς. Απλά να προβληματιστείς να συμμετάσχεις και να δώσεις αξία στη ψήφο σου.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Συγγραφέας – Ακτιβιστής
Υποψήφιος Βουλευτής Λευκωσίας – Κίνημα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ
