Πόσο στ’ αλήθεια δυνατό είναι να αφυπνίσεις συνειδήσεις…συνειδήσεις από αυτές που πάγωσαν στο πέρασμα του χρόνου και έπεσαν σε χειμέρια νάρκη;
Το βασικό ερώτημα είναι: Τι είναι αυτό που εγκλωβίζει και ελέγχει τις σκέψεις; Γιατί έχουμε πέσει σε μαρασμό; Ποιος μας έχει καθηλώσει;
Οι απαντήσεις σαν κουβάρι στο μυαλό μου, προσπαθώ να βρω την άκρη του νήματος για να μπορέσω ν’ αποδώσω/αποτυπώσω στο μέγιστο δυνατό βαθμό την αναγκαιότητα της ανάκτησης της θέλησης, αυτής της σπίθας που διεγείρει το πνεύμα.
Η τοξικότητα των εποχών και κυρίως η διάβρωση των θεσμών και των πολιτικών συστημάτων, έχουν φέρει την κατολίσθηση των αξιών σ’ ένα συστημικό σύστημα που σαν χάρτινος πύργος καταρρέουν ήθη, έθιμα, αξίες, σεβασμός, ανθρώπινα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, Ισότητα, ισονομία, η ελευθερία ακόμα και η Δημοκρατία.
Είναι θεμελιώδες οι συνειδήσεις να μπορέσουν να εκφραστούν μαζί, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, χρώματος, καταγωγής. Συνειδήσεις που πυροδοτούν το αίσθημα του δικαίου για ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισότητα, σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κράτος δικαίου. Βασικές αρχές πάνω στις οποίες στηρίχθηκε και δημιουργήθηκε η Ε. Ε.
Που πήγε ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Σου πήραν το βίος σου και εσύ σιώπησες. Σου έκλεψαν τα όνειρα σου και εσύ δεν μίλησες. Σου καταπάτησαν την προσωπικότητα σου και εσύ ζούσες σε λήθαργο. Σου ρίχνουν στάχτη στα μάτια και εσύ δεν τα σκουπίζεις για να μπορέσεις να δεις καθαρά. Σε οδηγούν σε φτωχοποίηση και εσύ απλά, μένεις αμέτοχος. Σου βίασαν τη ψυχή και εσύ έκλεισες τα μάτια.
Αλήθεια το κεφάλι μου πάει να σπάσει και εγώ μια σταγόνα στον ωκεανό που προσπαθεί να ξεχωρίσει. Χάνομαι στις δικές μου σκέψεις.
Μην μου καλύπτεις τον ήλιο, γιατί δεν είναι ΜΟΝΟ δικός σου. Μην μου στερείς τον αέρα γιατί ανήκει σε όλους. Μην μου δίνεις ψυχούλα, γιατί χωρίς εμένα ΕΣΥ δεν θα στεκόσουν εκεί.
Η απάθεια έδωσε τόπο στη διαφθορά. Ρήμαξε και ρημάζει καρδιές, ελπίδες.
Τι δεν έχετε πλέον καταλάβει;
Δεν θέλουμε δούλους. Δεν θέλουμε επιδόματα και μισθούς και συντάξεις πείνας.
Και ο κόσμος; Δεν θέλει την καταδιαστήματα υπεροπτική σας συμπάθεια. Δεν θέλει ελεημοσύνη, ούτε κουφές υποσχέσεις της στιγμής για την άγρα ψήφων. Δεν θέλει παγωμένες καρδιές και χαλαρές χειραψίες. Θέλει να σταθεί στα πόδια του. Να του δώσετε τα εφόδια να δημιουργήσει, να φύγει από τη μιζέρια που τον έχετε καθηλώσει ετσιθελικά.
Χρειάζεται το άτομο που θα ξυπνήσει συνειδήσεις. Που θα πυροδοτήσει τη φλόγα για ένα καλύτερο αύριο. Να σπάσει εκείνα τα δεσμά που μας έχουν καθήλωσει.
Της Φανής Παπαβασιλείου
